هربان من الموت .. بقلم الشاعر جهاد بدر

تعبان من الجوع و الزمن
و دموع ولادى و شكوتى

هربان من الموت بالكفن
و الموج بيخبط مركبى

عاشوا الديابه بالمحن
ومات الأمل فى دُنيتى

وبقيت مُطارد يا بشر
غريب و تاهت سكتى

غرقان وخايف مـ الشبك
جريح وذادت علتى

مين اللى يمسح دمعنا
و الدمع خارس فرحتى

مين اللى لسه بأرضنا
بالنار بيحرق جنتى

أنا الجريح من غير وطن
وقالوا وطنى فى مركبى

أتاريه شراع هزيل ضعيف
و الضعف ذادى و مشربى

رمانى وسط صراخ صغار
و ربى سامع شكوتى

دلوقتى تايه بين شجر
و بقيت أسير فى دُنيتى

هربان بجرحى مـ الخطر
لقيت الخطر فى سكتى

لا انا عارف أرجع للتراب
و لا حتى رجعت ضحكتى

إمتى خريفكم ينتهى
و ينهى مواجع محنتى

و ارجع ابنى وسط الدمار
و ازرع فى إبنى محبتى

دا مافيش بشر من غير تراب
و ترابى مجدى و عِزتى